Ο Γλύπτης
Γιώργος Γεωργιάδης
« Tα
έργα του Μιχάλη, μικρά ή σχετικά μεγάλα, διακρίνονται από μία εκφραστικά ειλικρινή αμεσότητα και παίδεμα
των υλικών από τα οποία είναι φτιαγμένα.. Ακόμα τα χαρακτηρίζει η προσωπική
διεργασία της έκφρασης των ερεθισμών, που γίνεται τις περισσότερες φορές από
μια καθαρά βιωματική παρόρμηση που φτάνει μέχρι τα οριακά της σημεία»
Ο Μανόλης
Βλάχος, Ιστορικός της Τέχνης και
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
« Όταν παρατηρεί κανείς τα μικρογραφικά πορτραίτα και διαπιστώνει την
πληρότητα των χαρακτηρολογικών τους ενδείξεων, εκπλήσσεται για τη δεξιότητα με
την οποία ο καλλιτέχνης έχει υπερβεί τις δυσκολίες που θέτει ο μικρός όγκος του
υλικού στο οποίο εργάζεται, εκτιμά τη λεπτολογία της δουλειάς του, την αίσθηση
της ισορροπίας και την ακρίβεια των ψυχογραφικών του επισημάνσεων. Εύκολα
διακρίνει εξάλλου την ορθή χρήση των απλουστεύσεων και σχηματοποιήσεων, οι
οποίες βαίνουν παράλληλα με την εξπρεσιονιστική διάθεση.
Αξίζει να σημειωθεί η απόπειρα να
χαραχθούν στην ίδια πέτρα δύο ή περισσότερα κεφάλια – δοκιμή που παραπέμπει σε
ανάλογα έργα του Χαλεπά – από την οποία προκύπτει μια παράσταση πολύπλοκη κατά
την σύνθεση και κατά την σχέση των προσώπων. Αναδυόμενα από την πέτρα σε
παράδοξες θέσεις, επάλληλα ή αντιμέτωπα, συνδεόμενα από τον άξονα στον οποίο
εγγράφονται ή άσχετα, τα πρόσωπα καλούν τον θεατή να εισδύσει στο πλέγμα τους,
να μεγεθύνει τους όγκους και να κατανοήσει τη συνεύρεσή τους. Παρά τον ελάχιστο όγκο τους, είτε σιωπούν είτε
κραυγάζουν, μεταδίδουν εύγλωττα το πάθος τους ».
Ο Ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης
«Θα μπορούσα, χρησιμοποιώντας τη
γλώσσα των θεωρητικών της τέχνης να την αποκαλέσω «πριμιτίφ» γλυπτική δηλαδή
πρωτόγονη μα τόσο εκφραστική, επειδή ακριβώς είναι πρωτόγονη. Δεν θα μπορούσα
π.χ να φαντασθώ το ίδιο άμεσο και συγκλονιστικό αποτέλεσμα σ` αυτές τις πονεμένες μάσκες, σ` αυτούς τους
μορφασμούς οδύνης ή της βουβής πικρίας και της ανήμπορης ενίοτε οργής, αν ήταν
τα γλυπτά αυτά καμωμένα με νόμους αρμονίας και σύνθεσης, ακαδημαϊκής δηλαδή από
γλύπτη σπουδαγμένο. Μπορείτε να φαντασθείτε, φέρνω ένα απλοϊκό και ίσως βέβηλο
παράδειγμα, ακαδημαϊκό το Θεόφιλο;
΄Αθελα μου έρχονται στο νου οι πρωτόγονες μάσκες της
Αφρικής. Τα αφαιρετικά κάτισχνα γλυπτά του Τζιακομέττι, ψηλόλιγνα σαν σκελετοί γυμνοί από σάρκα, τα
άσαρκα γλυπτά της Ζερμαίν Ρισιέ με τα
σπηλαιώδη στόματα, τα γκροτέσκα πορτραίτα – προτομές του Ντωμιέ που φθάνουν το
σαρκασμό μέχρι τη γελοιογραφία.
Παρακολουθώ με μεγάλη χαρά και
ικανοποίηση την πορεία του Μιχάλη όλα αυτά τα χρόνια. Πορεία σταθερή και
συνεπή, αθόρυβη και γόνιμη, αλλά
αφουγκράζομαι τις σιωπηρές κραυγές των «ηρώων» του, τα έκπληκτα και
τρομαγμένα μάτια τους, τον πυρετό τους που είναι πυρετός που τους μετέδωσε
άμεσα στο σκληρό υλικό το χέρι του καλλιτέχνη στην προσπάθειά του να τα δαμάσει
Ο φίλος μου ο Μιχάλης έχει -πιστεύω- σαν πρώτη ύλη στη δουλειά του «την πικρία
της ζωής» που λέει και ο ποιητής αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το
συναρπαστικότερο κίνητρο.
« Σαν να` χαν ποτέ
τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του
κόσμου»